جلوه‌های ادبیات پایداری در دیوان عارف قزوینی
نویسنده: :.نویسندگان
الهام رستاد[۱]
زینب رحمانیان کوشککی[۲]
خلیل قربانی[۳]
چکیده
ادبیات سیاسی و اجتماعی هر ملتی بازتاب اندیشه های آن ملت و بستر انعکاس وقایع آن جامعه است؛ چرا که ادبیات ریشه در سرشت و ذات هر انسانی دارد. هر ادبیاتی درون مایه‌های خود را از رخدادهای عصرش می‌گیرد؛ احساس میهن پرستی، آزادی خواهی، ملی گرایی، شاعران را بر می انگیزد تا با زبان گویای شعر، به بیان جریان های سیاسی و احوال اجتماعی جامعه خود بپردازند. ادبیات پایداری معاصر ایران را به سه دوره مشروطیت، عصر پهلوی و روزگار انقلاب اسلامی تقسیم کرده‌اند. یکی از پیشروان ادبیات پایداری معاصر که شعر او در دوره مشروطیت نمود بیشتری یافت، عارف قزوینی است که بن مایه‌های ادبیات پایداری در اشعار سیاسی و اجتماعی وی دیده می‌شود. او به لقب «شاعر ملی ایران» مزیّن است و این لقب به راستی زیبنده عارف و شعر اوست.
در این مقاله کوشش شده است تا به شیوه توصیفی ـ تحلیلی مضامین ادبیات پایداری در دیوان عارف قزوینی بررسی شود. از میان این مضامین می‌توان به این موارد اشاره کرد: واقع سرایی، مبارزه با بیدادگری، نکوهش سردمداران داخلی، هجو دشمنان خارجی، میهن پرستی، ستایش آزادی و… .
واژگان کلیدی: ادبیات پایداری، عارف قزوینی، دیوان اشعار.
[۱] . دکتری زبان و ادبیات فارسی، عضو هیأت علمی مرکز آموزش عالی اقلید، رایانامه: Erastad@Eghlid. ac. ir
[۲] . دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، گرایش ادبیات عرفانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد فسا، رایانامه: zinabrahmanian@yahoo. com
[۳] . کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد جهرم.
| نام فایل | نوع فایل | حجم فایل | دانلود |
| جلوه‌هاي ادبيات پايداري در ديوان عارف قزويني | - |
